Gerçek Gazetecilerin Kararlılığı

Meslek hayatımın 30’uncu 10 Ocak Çalışan Gazeteciler Günü’nü geride bıraktım dün……

Gazeteciliğe adım attığımda 26 yaşındaydım ve mimarlık diplomamı bırakarak yeni bir alana kapı aralamıştım. O zamanlar içim heyecanla doluydu.

Toplum için, insanlar adına anlam yaratabileceğim ve olumlu değişimi destekleyebileceğim bir meslekte çalışacak olmanın mutluluğuyla doluydum.

O ilk yıllarımı hala hatırlıyorum, gazetecilik ve haber yayıncılığı konularında öğrenme hevesiyle dolu ve tüm detayları deneyimlemek için çaba sarf ettim. Sadakatimiz mesleğimizeydi.

Bizim rekabetimiz haberi ilk bulan ve doğru şekilde aktaran gazeteci olmak içindi. O zamanlar gazeteci gazeteciydi ve herkes herkesle konuşabilir, sorularını sorabilirdi.

Baskı vardı, sansür vardı ve darbe yıllarında katledilen gazeteciler de vardı. Ama bugünkü durumu hiç kimse hayal edemezdi!

Günlük hayatta biz gazeteciler bile, söylenmemiş bir sözden, yazılmamış bir kitaptan ya da çekilmemiş bir filmden dolayı hapse atılmayı ve kelepçelenmeyi tahmin edemezdik.

Popülizm ve kutuplaştırmanın artması hem ülkemizi hem de dünyayı karanlığa sürüklüyor. Bu durum kimseye fayda sağlamıyor.

20 sene önce “icat edilen” ve “algı yönetimi” gibi kavramlarla bizi kimsenin kimseden haberdar olmadığı bir trol iklimine sürükleyen süreç, düşünce ve fikir çöllüğüne esir etti bizi.

Bir gazeteci olarak 10 Ocak Çalışan Gazeteciler Günü’nde elektronik kelepçe takılmış bir şekilde evden yayın yapmak zorunda olmam, bu düşünce ve konuşma kısıtlamasına daha fazla üzülmeme sebep oluyor.

Mesleğimiz, 84 milyon vatandaşın yararı için propaganda aracı haline getirildi. Ama gerçek gazeteciler asla pes etmeyeceklerdir.

Gazetelerimiz ve ekranlarımız siyasi erklerin, güç odaklarının veya çıkar gruplarının değil, hepimizin; yani memleketin tüm seslerinin, fikirlerinin ve en önemlisi hakikatin sesi olana kadar çalışmaya devam edecekler!